این دو کاوشگر که هر یک به اندازه یک ماشین هستند و بالای هر کدام یک آنتن ۳.۷۰ متری نصب شده است یک وظیفه اصلی داشتند: بازدید از غول‌های گازی(سیاره‌های گازی) در منظومه شمسی خودمان. پس از پرتاب، مسیر وویجرها از هم جدا شد، اما هر دو از یک خط سیر ستاره‌ای نادر استفاده کردند، […]
این دو کاوشگر که هر یک به اندازه یک ماشین هستند و بالای هر کدام یک آنتن ۳.۷۰ متری نصب شده است یک وظیفه اصلی داشتند: بازدید از غول‌های گازی(سیاره‌های گازی) در منظومه شمسی خودمان. پس از پرتاب، مسیر وویجرها از هم جدا شد، اما هر دو از یک خط سیر ستاره‌ای نادر استفاده کردند، و در حین پرواز در کنار مشتری، زحل، اورانوس و نپتون، عکس‌های پیشگامانه‌ای را ثبت کردند و جزئیات وسوسه‌انگیزی را در مورد قمرهای این سیارات فاش کردند. در پایان سال ۱۹۸۹ ماموریت آنها پایان یافت. در سال ۱۹۹۰، وویجر ۱ کار را تمام کرد و تصویری تکان‌دهنده از دنیای خودمان گرفت، که کارل سیگان، اخترشناس و ارتباط دهنده علمی(بین مردم و دانشمندان)، زمین را نقطه آبی کمرنگ نامید.
زمین از نگاه وویجر
سیگان در این‌باره نوشت:« دوباره به این نقطه نگاه کنید. اینجاست. اینجا خانه ماست. این ما هستیم. هر کسی را که دوست دارید،هر کسی را که می‌شناسید، هر کسی که تا بحال نامش را شنیده‌اید، و هر انسانی که تاکنون وجود داشته، زندگی خود را بر روی این نقطه آبی سپری کرده است». تصویر زمین از منظر کیهانی- و به گفته او«نقطه‌ای غبارآلود معلق در پرتو نور ماه»- به اندازه عکس طلوع زمین که توسط یکی از فضانوردان آپولو ۸ از روی کره ماه گرفته شده بود، بیادماندنی شد.
این دو کاوشگر با استفاده از سیستم‌های هسته‌ای به نام ژنراتورهای ترموالکتریک رادیوایزوتوپ(RTGs) کار می‌کنند و به پرواز ادامه می‌دهند. منظومه شمسی ما مرز مشخصی ندارد، اما در دهه ۲۰۰۰ آنها از منطقه ضربه خروجی(termination shock) یعنی جایی که سرعت ذرات بادهای خورشیدی به دلیل فشار ناشی از گاز و میدان‌های مغناطیسی در فضای بین ستاره‌ای به طور ناگهانی به کمتر از سرعت صوت کاهش می‌یابد، عبور کردند. سپس در دهه ۲۰۱۰، منطقه توقف خورشیدی(Heliopause)، مرز بین بادهای خورشیدی و باد بین ستاره‌ای را رد کردند.
در گزارش «کاوشگران وویجر بیرون منظومه شمسی چه می‌کنند؟» بیشتر درباره این پروژه بلندپروازانه بخوانید.
۵۸۵۸
