پس از جنگ جهانی و توسعه بمب اتمی، اتحاد جماهیر شوروی خواهان یک بمب افکن دوربرد با قابلیت رسیدن به ایالات متحده بود. در ابتدا، آن ها به سراغ موتورهای جتی رفتند که تازه توسعه یافته بودند، اما در آن زمان، آن ها به سوخت زیادی نیاز داشتند تا مسافت مورد نیاز را پوشش دهند. […]
پس از جنگ جهانی و توسعه بمب اتمی، اتحاد جماهیر شوروی خواهان یک بمب افکن دوربرد با قابلیت رسیدن به ایالات متحده بود. در ابتدا، آن ها به سراغ موتورهای جتی رفتند که تازه توسعه یافته بودند، اما در آن زمان، آن ها به سوخت زیادی نیاز داشتند تا مسافت مورد نیاز را پوشش دهند. موتورهای پیستونی موجود به اندازه کافی برای چنین هواپیمای بزرگی قدرتمند نبودند، بنابراین توپولف تصمیم گرفت از موتورهای توربوپراپ استفاده کند.
بیشتر بخوانید:
به کمک یک تیم آلمانی از مهندسان- زندانیان سابق یونکرز و تحت رهبری فردیناند برندر، دانشمند هوافضای اتریشی طراحی شده بودند، روس ها موتور توربوپراپ ۱۲ هزار اسب بخاری کوزنتسوف را توسعه دادند. هر چهار موتور Tu – ۹۵ با دو پروانه چهار پره ناهمسوگرد تجهیز شده بودند. جریان هوای پیچیده ایجاد شده بین دو پروانه، صدای وزوز عمیقی تولید می کند که تا کیلومترها شنیده می شود. Tu – ۹۵ به قدری پر سر و صدا است که پرسنل نیروی دریایی مستقر در زیردریایی های غوطه ور در زیر آب نیز می توانند به پرواز آن در بالای سر خود گوش دهند.
بیشتر بخوانید:
۵۸۵۸
