هرازگاهی برخی افراد در اینترنت ادعا می‌کنند به شواهدی از سفر در زمان در یک نقاشی قدیمی رسیده‌اند. این ادعاهای عجیب که اغلب اوقات مطرح می‌شوند، همیشه توضیح ساده‌ای دارند که بی‌نیاز از اثبات واقعی‌بودن سفر در زمان است. اکنون، طی یک جریان سرگرم‌کننده‌ی دیگر، به‌نظر می‌رسد برخی افراد باور دارند که دایناسورها ۵۰۰ سال […]
هرازگاهی برخی افراد در اینترنت ادعا می‌کنند به شواهدی از سفر در زمان در یک نقاشی قدیمی رسیده‌اند. این ادعاهای عجیب که اغلب اوقات مطرح می‌شوند، همیشه توضیح ساده‌ای دارند که بی‌نیاز از اثبات واقعی‌بودن سفر در زمان است.
اکنون، طی یک جریان سرگرم‌کننده‌ی دیگر، به‌نظر می‌رسد برخی افراد باور دارند که دایناسورها ۵۰۰ سال پیش در کنار انسان‌ها زندگی می‌کردند. دلیل این ادعا نقاشی پیتر بروس گیل در سال ۱۵۶۲ است.
بیشتر بخوانید:
کاربر اینستاگرامی به نام historyunreal دراین‌باره نوشت: این نقاشی اثر بروس گیل در سال ۱۵۶۲ است یعنی درست ۳۰۰ سال قبل از آنکه بشر چیزی درباره دایناسورها بداند.
بنابراین باوجود اینکه هیچ شواهد دیگری پیدا نشدند، چنین افرادی همچنان می‌نویسند: « آیا عجیب نیست که انسان درست مانند یک اسب مارمولکی بزرگ سوار براکیوساروس شده است؟ آیا این شواهد ثابت نمی‌کنند که مجموعه‌ی تلویزیونی فلینتستن‌ها در واقع یک مستند از زندگی واقعی است؟
در پاسخ به پرسش‌های فوق باید بگوییم: خیر. در درجه‌ی اول پیتر بروس گیل نه‌تنها هنرمند خالق اثر مورد بحث نیست، بلکه خارج از نظریات توطئه، هیچ اشاره‌ای به او وجود ندارد. در واقع خالق اصلی این نقاشی که خودکشی شائول نامیده می‌شود، پیتر بروگل پدر، هنرمند فلاندری دوران رنسانس بوده است. این نقاشی رویدادهای کتاب مقدس و خودکشی شاه شائول را به دنبال شکستش از فلیسطی‌ها در کوه گیلبوا نشان می‌دهد.
شتر قرون وسطایی در نسخه قرن یازدهمی از کتاب دگردیسی‌ها، اثر اووید شاعر رومی.
نقاشی یادشده که در سال ۱۵۶۲ خلق شد، انسان‌هایی را در دوردست سوار بر موجوداتی عجیب نشان می‌دهد، اما این موجودات دایناسور نیستند و به شترها اشاره دارند. از آنجا که پیتر بروگل در طول عمر خود شتری را از نزدیک ندیده بود، آن‌ها را شبیه دایناسورها به تصویر کشیده است. در داستان شاه شائول در کتاب مقدس، به شترها اشاره شده است و احتمالا بروگل بر اساس این توصیف سعی در تصویرسازی آن‌ها داشته است.
درست مانند شیرها در نقاشی‌های قرون وسطایی که بسیار بد ترسیم می‌شدند، مدل زنده‌ای برای ترسیم شترها وجود نداشت. شترها به روش‌های مختلفی براساس توصیف‌های ذهنی به تصویر کشیده می‌شدند و شاید به همین دلیل در این نقاشی به براکیوساروس شباهت دارند.
بیشتر بخوانید:
۵۸۵۸
