ستاره‌شناسان از تلسکوپ فضایی جیمز وب ناسا برای تصویربرداری از غبار گرم اطراف یک ستاره جوان نزدیک به نام دهان ماهی استفاده کردند و شاهد اولین کمربند سیارکی خارج از منظومه شمسی ما برای اولین بار در طیف فروسرخ بودند. اما در کمال تعجب، ساختارهای غبارآلود بسیار پیچیده‌تر از سیارک و کمربندهای گرد و غبار […]
ستاره‌شناسان از تلسکوپ فضایی جیمز وب ناسا برای تصویربرداری از غبار گرم اطراف یک ستاره جوان نزدیک به نام دهان ماهی استفاده کردند و شاهد اولین کمربند سیارکی خارج از منظومه شمسی ما برای اولین بار در طیف فروسرخ بودند.
اما در کمال تعجب، ساختارهای غبارآلود بسیار پیچیده‌تر از سیارک و کمربندهای گرد و غبار کویپری بودند که در منظومه شمسی ما وجود دارد. به طور کلی، سه کمربند تو در تو در این کمربند سیارکی دیده می‌شود که تا ۱۴ میلیارد مایل (۲۳ میلیارد کیلومتر) از ستاره‌ی خود امتداد می‌یابند. این ۱۵۰ برابر فاصله‌ی زمین از خورشید است. اندازه‌ی بیرونی‌ترین کمربند تقریبا دو برابر اندازه‌ی کمربند کویپر منظومه شمسی ما بود که از اجرام کوچک و غبار سرد فرانپتونی تشکیل شده است. کمربندهای داخلی که پیش از این هرگز دیده نشده بودند نیز برای اولین بار توسط وب آشکار شدند.
این کمربندها ستاره داغ جوانی را که با چشم غیرمسلح به عنوان درخشان‌ترین ستاره در جنوب صورت فلکی ماهی جنوبی (Piscis Austrinus) قابل مشاهده است، احاطه کرده‌اند. کمربندهای غبارآلود ناشی از برخورد اجرام بزرگ‌تر، برای مثال سیارک‌ها و دنباله‌دارها هستند و اغلب به عنوان «دیسک‌های زباله» توصیف می‌شوند.
تلسکوپ فضایی هابل و رصدخانه فضایی هرشل و همچنین آرایه میلی متری/زیر میلی متری بزرگ آتاکاما (ALMA) نیز پیش از این تصاویر واضحی از بیرونی‌ترین کمربند این ستاره گرفته بودند. با این حال، هیچ یک از آنها هیچ ساختاری در داخل آن را آشکار نکرده بودند. کمربندهای داخلی برای اولین بار توسط وب و در نور مادون قرمز آشکار شد.
کمربند غبارآلود دهان ماهی در سال ۱۹۸۳ در مشاهدات انجام شده توسط ماهواره نجومی فروسرخ ناسا (IRAS) کشف شد.
۵۸۵۸
