به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، چارلز داروین و آلفرد والاس با دیدن یک ارکیده عجیب در طبیعت که لوله شهد بسیار بلندی داشت، پیش‌بینی کردند که باید شاپرکی ویژه برای مکیدن شهد در چنین ژرفایی وجود داشته باشد. شاپرکی که تا ۱۵۰ سال بعد در طبیعت دیده نشد. سال ۱۸۶۲ یک ارکیده ماداگاسکاری به دست داروین […]
به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، چارلز داروین و آلفرد والاس با دیدن یک ارکیده عجیب در طبیعت که لوله شهد بسیار بلندی داشت، پیش‌بینی کردند که باید شاپرکی ویژه برای مکیدن شهد در چنین ژرفایی وجود داشته باشد. شاپرکی که تا ۱۵۰ سال بعد در طبیعت دیده نشد.
سال ۱۸۶۲ یک ارکیده ماداگاسکاری به دست داروین رسید. این گل خاص لوله شهد بسیار درازی به طول ۳۰ سانتی‌متر داشت. او در نامه‌ای به یکی از دوستانش درباره این گل پیش‌بینی کرد که باید حشره‌ای با خرطومی دراز برای مکیدن شهد این گل باید در طبیعت ماداگاسکار وجود داشته باشد.
چند سال بعد آلفرد راسل والاس طبیعی‌دان نیز در توصیف این ارکیده از برخی گونه‌های بزرگ‌تر خانواده بازشاپرک‌ها خبر دارد که خرطومی به اندازه لوله شهد این ارکیده خاص دارند.
وقتی چنین پروانه زبان درازی در ماداگاسکار پیدا شد، نظریه این دو دانشمند ثابت شد. اما ۱۵۰ سال طول کشید تا شاپرک مورد اشاره داروین در طبیعت عکسبرداری شود.
بازشاپرک والاس (Wallace’s sphinx moth) که در میان حشرات بلندترین زبان را دارد در پژوهشی که نتایج آن در سال ۲۰۲۱ منتشر شد، در گونه‌ای جدید به نام «Xanthopan praedicta» طبقه‌بندی شد.
منبع: لایوساینس
۵۸۵۸
