برنده باورنکردنی نبرد تانک آبرامز آمریکا و لئوپارد آلمان/ عکس

بزرگنمایی تصویر

طبق گفته‌ی کارشناسان نظامی، لئوپارد و آبرامز در واقع تجهیزاتی دوقلو هستند. با این حال، اگر بخواهیم یکی از این دو تانک را برگزینیم، در ابتدا باید آنها را مقابل هم قرار داده و ویژگی‌های هر یک را با دیگری مقایسه کنیم.
گربه بزرگ آلمان، Leopard 2
علیرغم اینکه این تانک چندین دهه پیش معرفی شد، به لطف معماری ماژولار و یک جریان مداوم ارتقاء برای مبارزات قرن بیست و یکم تجهیز شده است.

تفاوت اصلی در مقایسه ام ۱ آبرامز با لئوپارد ۲ در موتور آنهاست، زیرا تانک آلمانی از یک توربودیزل V12 ساخته شده نیرو می‌گیرد. موتور دیزلی حدود ۱۵۰۰ اسب بخار قدرت دارد.
اسلحه اصلی این تانک یک توپ ۱۲۰ میلی متری Rheinmetall L44 است که قادر است انواع مختلفی از مهمات را شلیک کند. به‌علاوه، بدنه بیرونی این خودروی جنگی نقاط نصب متعددی را برای اسلحه‌های کوچک مانند مسلسل‌های خدمه و نارنجک‌انداز فراهم می‌کند.
نسل سوم زره‌های کامپوزیتی (زره مرکب) بر روی تانک نصب شده و زره قسمت جلویی و جانبی برجک به کمک تکه‌هایی از زره پیش ساخته تقویت شده‌ است که این تکه‌ها بر روی زره اصلی نصب شده‌اند.
طراحی این تانک از زمانی آغاز شد که آلمان از پروژه ام‌بی‌تی-۷۰ کنار کشید. این پروژه در دهه ۱۹۶۰ به‌طور مشترک با آمریکا برای طراحی یک تانک پیشرفته جدید انجام می‌شد و با وجود هزینه بسیار تنها به تولید چند پیش‌نمونه منتهی شد، اما از دستاوردهای آن در طراحی لئوپارد ۲ در آلمان و ام۱ آبرامز در آمریکا استفاده شد.
دلیل ساخت لئوپارد ۲ این بود که لئوپارد ۱ علی‌رغم کارایی بالا از جمله تحرک پذیری عالی، دارای زره کمی بود و این مسئله با ورود سری تانک‌های جدید روسی همچون تی۷۲ بیشتر خود نمایی می‌کرد.
تانک اصلی آمریکا، M1 Abrams
مانند لئوپارد ۲، آبرامز نیز برای اولین بار در اواخر دهه ۱۹۷۰ وارد میدان شد. این تانک در واقع ستون فقرات نیروهای زرهی ارتش آمریکا و شماری از متحدان آن را تشکیل می‌دهد. آبرامز به نام ژنرال کریگتون آبرامز، رئیس ستاد مشترک و فرمانده نیروهای آمریکا در جنگ ویتنام نامگذاری شده‌ است.
برای اکثر عملیات‌ها، M1 Abrams مجهز به توپ M256 است که با نام Rheinmetall L44 نیز شناخته می‌شود، همانند لئوپارد. ام۱ برای جنگ‌های زرهی طراحی شده و به خوبی تجهیز و زره‌پوش شده‌ است.
تانک‌های ام ۱ از یک موتور توربین گاز لیکومینگ تکسترون با قدرت ۱۵۰۰ اسب‌بخار استفاده می‌کنند. این موتور چندگانه‌سوز است اما سوخت معمولی آن سوخت جت جی‌پی۸ است. زره تانک نیز زره چوبام است که در وزارت دفاع بریتانیا برای تانک‌های انگلیسی چلنجر اختراع شد. در صورت نیاز امکان نصب زره واکنشی انفجاری بر روی تانک هم وجود دارد.
ساخت این تانک از سال ۱۹۷۹ آغاز شده و پس از یک سال وارد خدمت رسمی نیروهای مسلح آمریکا شد و به تدریج جایگزین تانک ام۶۰ گشت. این تانک برای نیروهای مسلح کشورهای مصر، عربستان، کویت، عراق و استرالیا نیز ساخته شده‌ است.
آبرامز چهار سرنشین شامل فرمانده، راننده، توپچی و گلوله‌گذار دارد و وزن آن حدود ۶۰ تن است. سلاح اصلی نخستین مدل ام۱ آبرامز یک قبضه توپ ۱۰۵ میلی‌متری خان‌دار ام۶۸آ۱ بود. این توپ مخصوص تانک معروف در تانک‌های پیشین آمریکا یعنی ام۶۰ پاتون و مدل‌های ارتقایافته ام۴۸ پاتون هم استفاده شده بود.
درنهایت، کدام تانک نسبت به دیگری برتری دارد؟
هنگام مقایسه ام ۱ آبرامز با لئوپارد ۲، این دو تانک بسیار مشابه هم به‌نظر می‌رسند و حتی یک تفنگ مشترک دارند. هر دو دارای حداکثر سرعت و توان خروجی قابل مقایسه هستند.

زره آبرامز نیز مانند لئوپارد ۲ طبقه بندی شده است، اما براساس گزارش‌ها از اورانیوم ضعیف شده و ترکیبی از مواد برای محافظت از خدمه خود استفاده کرده است.
با توجه به این واقعیت که هر دو تانک برای چندین دهه در چندین میدان جنگ توسط کشورهای ناتو در خدمت بوده‌اند، احتمالاً بسیاری از مسائل آشکار یا در نهایت نکات برتر وجود ندارد که زره یک تانک را برنده آشکار در این زمینه کند.
با این حال، Leopard 2 هنگام مقایسه‌ی زره‌ دو تانک احتمالاً می‌تواند به یک پیروزی دست یابد. این برتری به خاطر برخی سلاح‌های مخفی یا قابلیت‌های جادویی مرزی نیست و به تدارکات ساده محدود می‌شود.
تغذیه و تامین سوخت موتور دیزلی لئوپارد ۲ ساده‌تر است. از سوی دیگر، آبرامز تامین سوخت تانک آبرامز در میدان نبرد دشوارتر خواهد بود. موتور دیزل لئوپارد می‌تواند از تمام وسایل نقلیه پشتیبانی اطراف آن کمک بگیرد.
بنابراین در درازمدت و برای نیرویی که پشتوانه لجستیکی مشابه ارتش ایالات متحده را ندارد، لئوپارد ۲ احتمالاً می‌تواند مدت بیشتری در نبرد باقی بماند.
۵۸۵۸